காமத்தின் படுகை

கனவின் பிரவாகம் என்றறியா
நதிஉடல்
அதிகாலையின் விழியில் சிவப்பாகிறது
சிறுசுழிப்பில் நதிகொணரும்
நுரைகளை
அவள் என்மீதிருந்து அள்ளுகிறாள்
விடாய் தீர்க்க்கும் உடல் அவள்
பருக வேண்டி இன்னும் சில்லிடுகிறது
காமத்தின் படுகையில் ஜெல்லிமீன்
கூட்டம்
மொய்க்கும் குறுகுறுப்பை
மயிர்க்கால்களில் உணர
நதிவிளிம்பில் நான்கு குமிழிகள்
உடைகின்றன
காலாகாலத்திற்கும் எஞ்சிய கேள்விகள்
முடிச்சுகள் சூட்சமங்கள் அதனதன்
புரிதலில்
ரகஸ்யமற்று ருசித்து ருசியேறிய
உடல் பரிமாற அவள் உண்கிறாள்
நதியின் ஆதிவாசல் கண்டு
அவள் யோனி பொருத்துகையில்
நியோண்டர்தால் சிவனின்
சடை நெகிழ்ந்து அவிழ்கிறது

அறைக் கூடு (அ) பறவை வாழுமிடம்

இருளின் திசையஞ்சி கூடடையும் பறவை
சடசடத்து உடைக்கிறது அறையின் நிசப்தத்தை
வெண்தாளின் சிதறிய எழுத்துக்களில்
களைப்புற்ற மெல்லிறகு அமர்கிறது
வெப்பம் உறைந்த கல்அறைக்குள்
விரியும்
அப்பறவையின் சுதந்திரம் அபரிமிதமானது
மேலும் என் பெயர்சொல்லி அழைக்க
கற்றுக்கொண்ட பின்பு
அப்பறவைக்கான
தானியங்கள் சேமிப்பதை அவசியமென உணர்கிறேன்
இம் மாலைக்கானவற்றைக் கொத்தித் தீர்ந்ததும்
அறை மூலையில் குவிந்த
சொற்கூட்டங்களை கிளறுகிறது
எவரும் கற்பனிக்காத படிமமொன்றை
அதன் வால்நுனியில் கட்டிவிடுகிறேன்
தொன்ம நினைவொன்றில் சிக்கி
மேற்கே நீரிலமிழும் அந்தியை நோக்கி
தூதென சுமந்து வெளியேறுகிறது
அக்கணமே
தாளில் கிடந்த மெல்லிறகு
அறையை மூடுகிறது மென்கருமை பேருருவாகி.

பாலைவனத் தனியன்

விரிந்த கடல்
மணலான கதையின் நாயகன் அவன்
கோடையின் விளைவாக உமிழும்
வெயிலின் உக்ரத்தை உறிஞ்சுகிறான்
எல்லாத் திசையிலும் வளர்ந்து விரியும்
பாலைப் பரப்பின் மீது
உலர்ந்த நாசி நீர்ச்சுவடுகளை நுகர்ந்து தோற்கிறது
நிசப்தத்தைக் காட்டிலும் குறைந்த ஒலியில்
நினைவிற்குள்ளாக நுழைந்து சுவைக்கிறான்
முன்பறிந்த பெண்ணின்
பழுத்த உதடுகளை
பேரிட்சையின் தித்திப்பானது
தாகத்தை மேலும் கூட்டுகிறது
பாலைவனத் தனியன் நிலவழிந்த இரவில்
ஸர்ப்பத்தின் வாலை மிதித்துவிட்டான்
ஸர்ப்பமோ முன்காலத்தில் நதியாயிருந்தது
ஸர்ப்பமாகிவிட்ட நதியின் ரேகைகள் பதிந்த பாதத்தால்
மணல்வெளியெங்கும் எழுதித் திரிகிறான்
அதன் உடல்மொழியை
தனிமையின் ஊதாநிழல் கவிந்துவிட்ட ஆன்மாவில்
அவன் காதலி
பருக யத்தனிக்காத கடல்அலைகளென ஆர்ப்பரிக்கிறாள்
பிரிந்து சென்றவனின் பிம்பத்தை அவள்
தன் ஆடியில் ஒளித்து வைத்திருக்கிறாள்
ஆடை மாற்றும் சாக்கில்
தினமும் அதை சல்லாபிக்கிறாள்
வேட்கை பீறிடும் உடல் ஆடியின்
ரஸவெளியில் கரைகிறது
நெளியும் உருவிலிருந்து தோலுரித்து வெளியேறுகிறது
நீர் ஸர்ப்பம்.

பிலாக்கணங்கள் நடுங்கும் வெளி

நிலவின்மையின் முழுமையை உணரும் இரவில்
துர்கனவின் சல்லடையினூடே கசிகிறது
பேராபத்து
கட்டிட வனத்தைச் சுற்றிலும்
பிலாக்கணங்கள் நடுங்கும் வெளியில்
ஒப்பற்ற உன் வருகையின்
திருநிமிடங்களை எதிர்நோக்கி காத்திருக்கிறேன்
உலர்வானமாய் வெறித்துவிட்டன நம்பிக்கைகள்
இருள் வரிந்த கல்சுவர்களுள்
மௌனமென்று அறிய ஏதுமில்லை
ஊளையிடும் புகையும்
பெருவெடிப்பின் ஓசையுமென மாறும் காட்சிகளால்
வியர்க்கும் உள்ளங்கைகளை மறைத்துக் கொள்கிறேன்
காத்திருப்பின் யுகாந்திர நீட்சிக்குப் பின்
சூர்ய கோளத்தின் ஒரு துளியென எரிந்தணைந்த
உனதுடலைத் தருகின்றனர்
ஆயிரம்முறைகள் வாழநேர்ந்த இரவு உதிரும்போது
விடிகாலைக் கடலின் பாதமுணரும் அலைகள்
உன்னைப் போலவே திரும்பி விட்டன
மீளமுடியாமைக்கு

அவளின் கனவுரு

உயிர்ப் புள்ளியினின்று நீண்ட கோடுகள்
வளர்த்த ஓவியக் கானகத்துள்
நானென்பது சிறைபட அவள் சிரிக்கிறாள்
இடம் வலமாய்க் கடக்கும் அவளின் கனவுரு
ஞாபகமேட்டின் உச்சியில்
எனக்கொரு சிலுவையை நிறுவியிருக்கிறது
திரண்ட மேகங்களுக்கிடையில் சாய்ந்த ஒளி
ஸ்பெக்ட்ரமின் ஏழு வண்ணங்களாய் அசைந்து
எழுதத் தூண்டிய அவளது நினைவுகள்
கூடவே
கவிதை கற்பனித்த கனவும்
திடுமென குவிந்த இரவின் பிடிக்குள்
கருப்பு வெள்ளையானதில்
இவ்வரிகளென சரிகிறது மிச்சப்பிரதி.