இப்படிக்கு மூன்றாமவன்

பிரிவின் குளிர் நாவு உச்சரிக்கையில்
என் பாடலின் இறுதிவரி நடுங்குகிறது
றெக்கை முளைக்கும் உனது
அவநம்பிக்கையின் கண்ணாடித் தூசுகளால்
விழி நெய்த பருவங்களின்
மெல்லாடை கந்தலாகிறது
தாமதித்தது நியாயமற்றதெனினும் உன்
அர்ப்பணிப்பின் ரேகைகள்
என் தூரம் வரையில்
நீளவேயில்லை எந்நாளிலும்
மனமோய்ந்து
அடர்ந்த வார்த்தைக் கூட்டமாகிறேன்
என்னிலிருந்தே உருவுகிறாய் குறுவாளொன்றை
பின்னர் முன்னறியாத வரியொன்றிலிருந்து
உனது காதல் என்னிடம் சொல்கிறது
நான் மூன்றாமவனாகிவிட்டேன் என்பதை

நிகு

பிற பெண்களைப் போலன்றி
உனதிரு தோள்களிலும் சிறகுகள் முளைத்ததன்
அளப்பரிய ஆனந்தத்தின் துணுக்கு
என் உதட்டோரங்களில்
உனதாடை ஜிகினாத் தூசிகளென மினுமினுத்தன
திராட்சைநிறச் செழுமையுடன் அடர்ந்திருந்த
இரவின் வெளிச்சமின்மையினூடாக
உன் உயிர்க் கலம் தளும்ப
விந்தாய் உருகினேன்
கற்பனை பழுதுபட்டு
எனது காமம் துவளுகையில்
பெருங்கருணை பாகங்களால் உணவளித்தாய்
தேவதைக் கதைகள் முடிவுறும் கணங்களை
அறியாமல் இருந்து விட்ட பின்
ஞாபகங்களைப் பின்னிழுக்கும் நிகழ்வுகளின் விசையில்
கைநீட்டி உனைத் தொட முயல்கிறேன்
கனவுகள் சூழ் உறக்கத்திலும் கூட
நிகழ்வின் முரணை முள்ளாய் வலிக்கச் செய்கிறது
நிகு நிறத்தில் எரியும் நிலவு.

பால்ய நகரம்

மிக நேர்த்தியான சித்திரம் போல
மனவெளிகளில் மிதக்கிறது புராதன நகரமொன்று
கோட்டுச் சித்திரங்களினாலான மண்டபத்து அறைகளில்
உன் தைலங்களின் நறுமணத்தை பரவ விடுகிறாய்
கற்றூண்களின் முதுகுகளுக்குப் பின்னால்
ஒளிந்து கொள்கிறேன்
தேடி அணைத்துப் பருகுகிறாய்
உன்னில் பாதி வயதேயான
என் பால்யத்தை
மதில்களையும் தாண்டி பிரவாகமாகிறது
நட்சத்திரங்களை உருக்கிய நதி
களைந்தவைகளுக்கு காவல் வைத்த என் பற்றிய
பிரக்ஞையற்று அதில் குளிக்கிறாய்
நதிவடிய மேலேறி வரும் மேனிபட்டுத்
தெறிக்கும் கிரணங்களில் கண்கள் நடுங்குகின்றன
கற்பனைகளில் புஜம் திரண்ட யுவனாகி
உன்னைக் காக்கும் போர்களிடுகிறேன்
ஆயிரங் குதிரைகளின்
குருதி குடித்து மீண்ட போதும்
நிதர்சனம்
வாய்ப்புகளை மறுத்து
கட்டாய பார்வையாளனாக்குகிறது உன் சுயம்வரங்களில்
ஆறுதலாய்
குவிந்த சிப்பி போன்ற வெண்மார்புகளை
பந்துகளாக்கி விளையாட கொடுக்கிறாய்
என் பால்யத்தின் கடைசி நாட்களில்.

மழை நினைவுகள்

யுகம்யுகமாய் வெய்யில் படிந்துவிட்ட சுவர்கள்
மழையிறங்க ரகஸ்யமாய்ப் புகைகின்றன
உன் நினைவுகள் போல
கண்ணாடி சன்னலில் வழியும் சாரலென நீ
எனக்குள் இறங்கத் தொடங்கிய நாட்களின்
பழுப்புநிற பிம்பங்கள் தேடியலைகிறது மனது
உடையும் மேகங்கள் விழும்
வெளிச்சங்கள் திருடப்பட்ட என் சாலையில்
ஒற்றை மெழுகுவர்த்தியுடன் வருவாய்
விடியும் காலையில் வாசலில் பொறுக்குவேன்
நீ உடைத்தெறிந்த முந்தைய நாள் நிலவை
புழுக்கம் கசக்கிய இரவொன்றில்
புவிஈர்ப்பு நியதிகளை உடைத்து
திசைகள் தீர்மானிக்கப்படாத பயணமாய்
மழையை அழைத்து வருவதாகவே சென்றாய்
இப்போதும் ஏதேதோ நிலையங்களில்
விரித்த குடையோடு கருங்கல் இருக்கைகளில் காத்திருக்கிறேன்
தொலைவில் அரூபமாய் நெளிந்து வருகிறது
நகருக்கும் நகருக்கும் மத்தியிலான உலகில்
கூரை தலையுரச நாம் ஸ்பரிசித்துக் கிடந்த
மழையில் நனைந்த அந்த ரயில்.