பால்ய நகரம்

மிக நேர்த்தியான சித்திரம் போல
மனவெளிகளில் மிதக்கிறது புராதன நகரமொன்று
கோட்டுச் சித்திரங்களினாலான மண்டபத்து அறைகளில்
உன் தைலங்களின் நறுமணத்தை பரவ விடுகிறாய்
கற்றூண்களின் முதுகுகளுக்குப் பின்னால்
ஒளிந்து கொள்கிறேன்
தேடி அணைத்துப் பருகுகிறாய்
உன்னில் பாதி வயதேயான
என் பால்யத்தை
மதில்களையும் தாண்டி பிரவாகமாகிறது
நட்சத்திரங்களை உருக்கிய நதி
களைந்தவைகளுக்கு காவல் வைத்த என் பற்றிய
பிரக்ஞையற்று அதில் குளிக்கிறாய்
நதிவடிய மேலேறி வரும் மேனிபட்டுத்
தெறிக்கும் கிரணங்களில் கண்கள் நடுங்குகின்றன
கற்பனைகளில் புஜம் திரண்ட யுவனாகி
உன்னைக் காக்கும் போர்களிடுகிறேன்
ஆயிரங் குதிரைகளின்
குருதி குடித்து மீண்ட போதும்
நிதர்சனம்
வாய்ப்புகளை மறுத்து
கட்டாய பார்வையாளனாக்குகிறது உன் சுயம்வரங்களில்
ஆறுதலாய்
குவிந்த சிப்பி போன்ற வெண்மார்புகளை
பந்துகளாக்கி விளையாட கொடுக்கிறாய்
என் பால்யத்தின் கடைசி நாட்களில்.